کلمات امام حسین هنگام دفن امام مجتبی علیهما السلام

بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی امام حسین علیه السلام برادر خود را در قبر قرار داد این اشعار را در مرثیه او سرود که :

أأدهن رأسی أم تطیب مجالسی * ورأسك معفور وأنت سلیب

آیا جا دارد که من روغن به سرم بزنم، یا مجالس من طیب و نیکو باشند؟ در صورتی که سر و صورت تو روی خاک باشد و تو باشی؟

أو أستمتع الدنیا لشئ أحبه * ألا كل ما أدنى إلیك حبیب

یا اینکه از آن چیزهای دنیوی که دوست دارم بهره مند شوم ، آگاه باش: هر چه که به تو نزدیک شود محبوب است.

فلا زلت أبكی ما تغنت حمامة * علیك وما هبت صبا وجنوب

من دائم برای تو گریه می‌کنم، مادامی که کبوتر بخواند و باد صبا و جنوب بوزد.

وما هملت عینی من الدمع قطرة * وما اخضر فی دوح الحجاز قضیب

و مادامی که چشم من قطرات اشک بریزد و مادامی که چوبی در میان درختان حجاز سبز باشد.

بكائی طویل والدموع غزیرة * وأنت بعید والمزار قریب

گریه من طولانی و اشک من ریزان است. گرچه تو از من دور شدی ولی مزار تو به من نزدیک است.

غریب وأطراف البیوت تحوطه * ألا كل من تحت التراب غریب

غریب است در حالیکه اطراف خانه‌ها او را احاطه نموده اند. بدان هر کسی که زیر خاک باشد غریب است.

ولا یفرح الباقی خلاف الذی مضى * وكل فتى للموت فیه نصیب

بازماندگان بر خلاف متوفی خوشحال نمی شوند. هر جوانمردی از مرگ بهره ای خواهد داشت.

فلیس حریبا من أصیب بماله * ولكن من وارى أخاه حریب

غارت زده آن کسی نیست که اموالش را برده باشند. بلکه غارت زده آن شخصی است که برادرش را به خاک بسپارد.

نسیبك من أمسى یناجیك طرفه * ولیس لمن تحت التراب نسیب

خویشاوندان تو باید شب کند تا لحظه ای با تو نجوی کند ، کسی که زیر خاک است خویشاوندی ندارد.

آدرس :

ص ,* ,تو ,ج3 ,خاک ,مادامی ,ج3 ص ,مادامی که ,که زیر ,زده آن ,زیر خاک